Ola! Hier issie dan... verhaal nummero uno, deze week geschreven door Chris!

Nadat ik in Nederland afscheid had genomen van alle lieve mensen om mij heen kon het avontuur in Midden Amerika beginnen. Op Schiphol leek het er alleen even op dat het avontuur iets later zou beginnen aangezien de vlucht was overboekt. Kortom; geen stoelen. Na een aantal spannend uurtjes werden onze namen omgeroepen want er was plek in het vliegtuig! Uiteindelijk een fijn plekke met 10 centimeter extra beenruimte en gehaktballen, rode kool en ijs aan boord!
De reis, zonder te slapen, was pittig; vliegen naar Panama, vliegen naar Guatemala en 's avonds laat via het enge Guatemala city naar de mooie stad Antigua waar een bed voor ons klaar stond. Helaas ook daar geen oog dicht gedaan maar overdag wel genoten van een mooie stadswandeling en dus de eerste Guatamalteekse indrukken opgedaan. Vanuit Antigua zijn wij met een busje naar Quetzaltenango (Xela) gereden. Een avontuurlijke rit met 100000 bochten waarbij mijn reispilletjes goed hun werk deden. Het voelde een beetje onwerkelijk, misschien door de reispilletjes? Nee, Guatemala is betoverend mooi. Ik genoot van het uitzicht, rennende kinderen langs de wegen en takken die dienden als pion om een stuk weg mee te blokkeren. We werden ingehaald door Chickenbussen waarbij er soms, al rijdend, iemand aan het dak hing om bagage vast te binden.

In Xela heb ik kennisgemaakt met lieve, kleine Antonietta; mijn 'moeder' in het gastgezin. Zij woont hier samen met haar zoon Gabriel en regelmatig komt kleinzoon Anthony op bezoek. Gabriel heeft tijdelijk zijn kamer opgeofferd zodat Miranda en ik allebei een eigen kamer hebben, hij deelt nu een kamer met zijn moeder. Het huisje is fijn en ik heb een eigen kamertje met een houten wand die creatief in elkaar is gezet. Je begrijpt; hier moet ik dus niet tegenaan lopen voordat de wand verdwenen is. Het Guatamalteekse eten is tot nu toe ook lekker, Antonietta kookt erg divers en keer op keer kan ik zeggen 'esta rico'. Het huisje grenst aan 2 andere huisjes met een gedeelde patio, een gezellige bende dus!

De stad Xela is relaxt en leer ik steeds beter kennen. Het is gezellig, heeft een mooi park met een prachtige kathedraal, markten, shops, winkelcentrums, fastfoodtentjes, cafés en Spaanse taalscholen. Er heerst een prettige sfeer en de mensen zijn vriendelijk. Ik heb een fijn gevoel als ik door de stad loop en geef zelfs in het Spaans antwoord wanneer toeristen mij iets in het Engels vragen. Mijn Spaans wordt ook met de dag beter. Na 5 dagen 5 uur per dag 1 op 1 les te hebben gehad ken ik inmiddels een hoop woorden en kan ik al echt wat gesprekjes voeren. Al blijft het formuleren van de juiste zinnen wel 'dificil'. Ik wil de aankomende tijd verder gaan met het volgen van Spaanse lessen zodat ik straks nog beter kan communiceren met de kinderen van de projecten.

Afgelopen vrijdag hebben wij een bezoek gebracht aan het project Matigol. Het project Matigol speelt zich af op een groot terrein waar 200 kinderen wonen en naar school gaan. Ongeveer 18 kinderen zijn wees, de andere kinderen wonen hier omdat hun ouders (vanwege verslavingen of bijvoorbeeld armoede) niet goed voor hun kunnen zorgen. De kinderen zagen er verzorgd uit, de school bestond uit verschillende klaslokalen en de woonruimtes waren schoon. De sportvelden zijn groot en liggen vol in de zon. De kinderen waren alles behalve verlegen, ze kwamen snel op ons afgestormd en applaudisseerden in de klaslokalen omdat ze erg blij zijn dat wij hun les gaan geven. Het was mooi om te zien dat de faciliteiten goed in orde zijn en er goed voor de kinderen wordt gezorgd. De kinderen hebben helaas een hoop verschrikkelijke dingen mee gemaakt en ik vind het nog steeds moeilijk om te beseffen dat er in de wereld heel veel kinderen zijn die in zeer slechte omstandigheden moeten leven. Echter ben ik blij dat deze Guatamalteekse kinderen het 'geluk' hebben dat anderen zich over hun bekommeren en zij zichzelf kunnen ontwikkelen op sport- en educatief gebied! De Chickenbus zal ons 3 dagen in de week naar Matigol brengen. Aan de weg zwaai je naar de chauffeur, je stapt in en voor 20 cent zit je een half uur in de bus. Een ware attractie al kan ik mijn knieën niet kwijt; de gemiddelde Guatamalteek is tenslotte wat kleiner dan ik met mijn 1 meter 81 :)

Vandaag heb ik kennis mogen maken met het project Fundal. Dit project is ongeveer 21 jaar geleden ontstaan nadat een jongetje genaamd Alex (doof en blind) door zijn zus werd achtergelaten in een doos in de wc omdat zij niet wist hoe ze met haar broertje om moest gaan. Uiteindelijk is hij in een tehuis terechtgekomen waar hij is geadopteerd door Helen, oprichtster van de organisatie Fundal. In Xela komen wekelijks 46 kinderen naar het educatieve centrum voor fysiotherapie, creatieve lessen en sportlessen. Meerendeel van de kinderen zijn doof en/of blind, een enkeling heeft het syndroom van Down, autisme en/of ADHD. De moeders komen in de ochtenden mee en zouden ook graag dingen van ons willen leren die zij in de praktijk kunnen brengen. Bijvoorbeeld het maken van bepaalde producten die zij kunnen verkopen of het krijgen van voorlichting zodat hun kennis wordt vergroot. Ik was weer blij om te zien dat ook dit project er goed ontwikkeld uitziet; verschillende lokalen, redelijk goede rolstoelen en divers materiaal. Fundal krijgt helaas geen steun van de overheid (wat ik een trieste zaak vind) en moet het dus hebben van donaties. Elk jaar is het dus afwachten wat er binnen komt en hoe ze hun geld het beste kunnen besteden. Het logo van Fundal bestaat uit een geel hoofd zonder ogen en oren maar met een lach. Op stickers is dit ook te zien met de tekst 'jullie hulp maakt ons aan het lachen'.

De projecten zijn erg verschillend. De kinderen bij Matigol komen op ons afgestormd en kunnen zelf aangeven wat zij willen en/of kunnen. Bij Fundal zullen wij blinde kinderen letterlijk aan de hand mee moeten nemen en zullen zij het vertrouwen aan ons moeten geven. Gebarenlessen zullen ons helpen om beter te kunnen communiceren met de dove kinderen.

Ik kan niet wachten om aan de slag te gaan binnen de projecten, ik ben onwijs enthousiast en hoop dat ik een grote bijdrage kan leveren. Ik ben benieuwd hoe de kinderen functioneren en hoop dat ik, in een relatief korte tijd, veel vrolijke gezichten ga zien. In het park zag ik vandaag een moeder die sinaasappels verkocht samen met haar 2 kinderen die echt nog heel jong waren. De kinderen waren hartstikke vuil en de omstandigheden waarin zij leven zullen allesbehalve goed zijn. Toch waren de kinderen vrolijk, waarschijnlijk omdat ze niet anders gewend zijn en dus tevreden zijn met 'niets'. Ik merk dat ook aan Anthony (4 jaar) in het gastgezin. Nauwelijks speelgoed maar hartstikke happy en fantastisch goed in staat om zichzelf te vermaken met 6 kleine poppetjes.

Natuurlijk probeer ik in Guatemala een beetje in shape te blijven. Ik heb een leuk hardlooprondje gevonden waarbij ik kabels ontwijk, de hoge trottoirs op en af spring en heuveltjes de baas ben! Een bezoekje aan Fuentes Georginas zorgde ervoor dat ik even helemaal zen was. Een waterbron in de bergen met heeeel warm water en heel veel groen eromheen. Prachtig, al was de rit er naartoe misschien nog mooier. De stad uitrijden en al snel oog in oog staan met bergen, beekjes, bruggen en hard werkende mensen op het land. Maximaal genieten van iets kleins; het uitzicht. Het uitzicht tijdens een avondje stappen in Xela was ook bijzonder. Guatamalteken die heel wild dansen waardoor ik nog net geen blauwe plekken op heb gelopen van al het geduw (lees; dans) om me heen. Voor hun was ik blijkbaar ook bijzonder aangezien er regelmatig naar mij werd gewezen... waarschijnlijk omdat ik boven iedereen uitsteek of natuurlijk omdat mijn dansmoves nogal minimaal zijn ;)

De volgende keer zal Raksha, Miranda of Lennard verslag doen dus hou de site in de gaten :)

Groetjes, Chris