Met nog minder dan een maand te gaan hebben we ons eerste afscheid al genomen. Namelijk de lezingen over de maya's en Guatemala zijn ten einde gekomen. Als dank hebben we bij het huis van Willy, de
spreker/sjamaan/Maya priester, hutspot met gehaktballen gemaakt. Dit was leuk en Raksha heeft zelfs gehaktballen gemaakt op een authentiek Maya fornuis.
Ik vond de lezingen interessant. wanneer je met lokale bevolking praat merk je eigenlijk pas hoe weinig men weet van de geschiedenis van hun land en hoe gescheiden de cultuur van de maya's met die
van de latino's is, maar toch weer verworven. Zo schamen sommige jongeren van Maya afkomst zich bijvoorbeeld voor hun Maya namen en dragen ze liever geen ropa tipica meer, met dank aan
globalisatie. Gelukkig zijn er nog heel veel mensen die het wel respecteren en ik zelf vind het ook prachtig.
Na de eennalaatste lezing van Willy had ik gevraagd of ik is bij hem langs kon komen omdat ik erg nieuwsgierig ben in wat een sjamaan nou doet. We maakten een afspraak en dit resulteerde in leuke
filosofische gesprekken.
Ik hou wel van het verschil tussen Nederland en Guatemala, de mentaliteit hier ligt me wel enigszins. Mensen zijn wat relaxeder en lijken een buitenstaander sneller te 'omarmen' dan in Nederland,
waar we iemand meestal niet na de eerste ontmoeting al uitnodigen om bijvoorbeeld mee naar het strand te gaan.
Aan de ene kant vind ik dit lossere leefpatroon we lekker, maar toch ben ik ook blij dat we in Nederland goede systemen hebben voor bijvoorbeeld de natuur. Het is diep triest hoeveel afval hier op
straat, langs de kant van de weg of in mooie plekken ligt. Nog triester is het dat de overheid er niks aan doet om dit te veranderen. Over overheid gesproken is, niemand in Guatemala heeft echt
vertrouwen in de overheid, op zij na die een overheidspositie bekleden en prima rond kunnen komen. De bevolking schroomt zich niet tot uiten van kritiek op de corruptie.
Dan even over het werk, ik geniet hier echt van. Het begin was wat stroef bij fundal omdat het, voor mij althans, toch best lastig is wat je nou wel of niet kan met gehandicapte kinderen. De ene
kan immers meer dan de ander. Gelukkig is dit begin al snel omgeslagen in alles proberen, genieten van het resultaat en lachen om de grappige momenten. De workshops waren, in het begin, niks voor
mij. Maar nu geef ik Engelse les aan de vrouwen die wachten op hun kinderen tot de schooldag is afgelopen, en dat bevalt me erg goed. Ook op matigol, de andere school, vind ik dit leuk om te doen.
Grappig om te ontdekken dat ik lesgeven leuk vind, wie weet volg ik ooit mijn moeder nog in het onderwijs, al is die kans erg klein.
Tja en dan zit je over drieënhalve week weer in Nederland. Eigenlijk is het net als hoe ik kijk naar de mentaliteit en systemen van de verschillende landen; aan de ene kant wil ik graag hier
blijven, aan de andere kan ik Nederland erg respecteren en weet ik dat ik dingen te doen heb in mijn koude kikkerlandje.
Tot ziens
Lennard
