matigol-commundo-evs.reismee.nl

WELKOM BIJ FUNDAL: SPORTEN MET GEHANDICAPTE KINDEREN

FUNDAL
Fundal is opgericht door Alex en is dan ook vernoemd naar hem:FundaciónAlex. Alex kan niet horen, praten en lopen. Toen hij 4 jaar oud was, 21 jaar geleden, werd hij door zijn zus achtergelaten in een openbare toiletruimte net buiten de stad. In Guatemala worden kinderen met een beperking niet geaccepteerd, het is een taboe. Omdat deze kinderen wordt weggestopt, is er weinig kennis over behandelmethodes en gaan ouders uit onmacht over op onbegrijpelijke acties, zoals de zus van Alex.

Een schoonmaakster vond hem en nam hem mee naar een instelling waar zieke kinderen werden opgenomen. Echter, Alex was niet ziek. De verplegers in het speciale tehuis wisten daarom geen raad met hem en lieten hem aan zijn lot over. Totdat Helen, de eigenaresse van een meubelzaak die haar levensdoel nog niet had gevonden, op een dag langskwam. Zij overwoog pleegouder te worden en de verpleegsters presenteerden haar elk kind in het tehuis. Behalve Alex. Uit nieuwsgierigheid wilde ze toch graag de jongen zien die door de verpleegsters werd verborgen en waarover werd gefluisterd.

Alex voelde voor het eerst de koude vloer tegen zijn voeten. Hij was nog nooit zijn bedje uitgehaald. Uit blijdschap begon hij onophoudelijk te schaterlachen. Helen sloeg haar armen om hem heen en besloot op dat moment om zijn pleegmoeder te worden. Ze nam hem mee naar verschillende specialisten en adopteerde hem uiteindelijk.

Met veel moeite struinde ze het internet en het land af om instellingen te vinden voor doofstomme kinderen. Uiteindelijk belandde ze bij een instelling in Boston, waar ze leerde over behandelmethoden. Haar levensdoel was gevonden. Ze begon Alex zelf thuis te behandelen totdat er meer ouders van kinderen met een beperking bij haar aanklopte en na verloop van tijd ontstond Fundal, een educatief centrum waar de vaardighedenen talenten van kinderen met een beperking (doof en/of stom, blind, autistisch, gekluisterd aan een rolstoel) worden gestimuleerd en geaccepteerd. Er zijn inmiddels drie vestigingen van Fundal in Guatemala.

Doel van Fundal in Xela is om de nu 46 kinderen van 0 tot 13 jaar bij de gemeenschap te betrekken en hun creativiteit te stimuleren. Zo krijgen de kinderen onder andere fysio-, zwem- en muziektherapie, sportles om beweging te stimuleren, schilderles en les in gebarentaal.

MUCHO GUSTO!
Maandagochtend bij Fundal ervaren we hoe het is om doofstom te zijn. Het is niet niks om volledig op een ander te vertrouwen voor begeleiding. Geblinddoekt liet ik me door Miranda rondleiden over het binnenterrein. Volledige overgave is best eng, zeker als je niets kunt zien of horen.

Om goed met de kinderen te communiceren, leren we ook gebarentaal. Ik leg een parcours van liggende hoepels, autobanden en fel oranje pionnen af met Biket, een jongen met een stofwisselingsziekte die daardoor ook overgewicht heeft. Daarom moet hij veel bewegen, al houdt hij niet van rennen. Hij doet er alles aan om maar niet te hoeven sporten: lachwekkend en zorgelijk tegelijkertijd.

De volgende ochtend ziet er heel anders uit. Al zittend op een blauwe mat zie ik hoe fysiotherapeuten in opleiding de kleine Rosalien behandelen. Haar ruggenwervel groeit scheef, ze kan niet lopen en praten en heeft een verstandelijke beperking. Goed om te zien hoe leuk de studenten voor de kinderen zijn en ze met zorg en liefde behandelen.

Even later bevind ik me op de binnenplaats. Ik klem een kleine, blauwe bal tussen de vingers van Paco die vastgekluisterd zit aan zijn rolstoel en soms spastische bewegingen maakt. Het is belangrijk om zijn spieren te blijven trainen en soepel te houden door verschillende bewegingen te oefenen. Ik probeer hem zelfstandig zijn arm op te laten tillen en de bal te laten gooien. Hij praat niet, maar kan me gelukkig wel horen. “Atrás, Paco. Atrás y adelante. Tira la pelota!” Naar achter en naar voren. Gooi de bal! Hoe enthousiaster ik word, hoe beter hij gaat gooien. Muy bien, Paco.

Daarna gaan we naar de snoezelruimte. Het licht gaat uit en in het midden staat een glazen bol waarin lichtflitsen ontstaan door aanraking. Dit is om het visuele zintuig van de kinderen te stimuleren. Anita, een meisje met een verstandelijke beperking, zit naast me en lijkt gefascineerd door het effect van haar vingers op de glazen bol. Daarna krijgt Linda de bol. Anita legt haar kleine, warme handje op de mijne en zo blijven we zitten tot het licht aangaat. Plotseling begint Linda, die het syndroom van Down heeft, te huilen. Ik leer dat dit haar manier is om te communiceren. Haar ouders hebben haar nooit geleerd om contact te maken, dus het is al heel wat dat ze nu een manier en het lef heeft gevonden om dat toch te doen. Het werkt, want door enkele vragen te stellen komen we erachter dat ze naar het toilet moet.

We lopen naar vier grote, rechthoekige bakken. In elke bak ligt een ander middel om hettastzintuig mee te stimuleren: zonnebloempitten, rijst, bonen en plastic ballen. Ik til Anita in de bak met zonnebloempitten en haar handjes grijpen en strooien de pitten rond. De slimme meid weet ook meteen, door te luisteren naar het geluid van de vallende pitjes, in welke bak ze zit. Anita herhaalt ondertussen mijn woorden en geluiden, waardoor ik weet dat ze het naar haar zin heeft. Fijn.

GEEF EEN LACH
Fundal wordt gefinancierd door donaties van enkele organisaties. Daarnaast komt er geld binnen via ‘foster parents’ die geld sturen. Sinds kort is de geldstroom vanuit de EU stopgezet. “En de overheid dan?”, vraag ik. Het blijkt dat de overheid wel de reguliere, publieke scholen financiert, maar scholen c.q. educatieve centra voor mensen met een beperking zoals Fundal links laat liggen. Ik krijg een knoop in m’n maag. Hoe kan een overheid een deel van haar bevolking negeren?

Ik verneem dat er sprake is van corruptie en dat verkiezingen ook niet even soepel lopen. Verkiesbare personen zijn verplicht hun campagne zelf te financieren, maar vaak hebben de personen met een goed hart die echt het verschil willen maken hier weinig middelen voor. In tegenstelling tot de rijke politici die veel beloven, maar weinig waarmaken en dollartekens in de ogen hebben waardoor organisatie als Fundal geen kans maken op steun. De knoop in mijn maag trekt steeds steviger aan en het gevoel van machteloosheid bekruipt me. Hoe kunnen we dit veranderen?

Ondertussen prijkt nog steeds de zin ‘Tu apoyo nos hace sonreir’ boven het logo van Fundal. Vrij vertaald: door jullie hulp kunnen wij lachen. We zien niet, we horen niet, maar we voelen en leren wel. Daarom bestaat het logo van Fundal uit een gezichtje zonder ogen, zonder oren, maar mét een lach. Kippenvel.

Raksha

Reacties

Reacties

josan

Wat mooi om te lezen dat jullie echt de doelstelling en het gevoel en werk van het project begrijpen! Veel groeten vanuit nederland en ga zo door! Hebben jullie de poppenkast ook al gebruikt?saludos josan

Lieske (Commundo)

Ha Raksha wat fIjn om dit verslag te lezen.
Wat goed dat je de kinderen zo mooi leert te begrijpen en te waarderen!
Goed bezig mensen!

Yola

Hoi Raksha wat een ontroerend verslag heb je geschreven en wat mooi om te lezen over jouw overgave en contact maken met de kinderen.

{{ reactie.poster_name }}

Reageer

Laat een reactie achter!

De volgende fout is opgetreden
  • {{ error }}
{{ reactieForm.errorMessage }}
Je reactie is opgeslagen!

Deze reis is mede mogelijk gemaakt door:

Commundo