matigol
Eenmaal aangekomen op vliegveld guatemala city, word je gelijk aangehouden door de douane. Ik werd meegenomen naar een aparte kamer en werd een uur lang ondervraagd en gecontroleerd of mijn verhaal klopt. Uiteindelijk werd ik vrij gelaten en niet eens 10 sec later werd ik weer aangehouden door de militaire en ondervraagd. ook zij lieten mij gaan en de 1e nacht hebben we in Antiqua geslapen. devolgende dag zijn we vroeg vertrokken en kwamen we om 14:00 in Xela aan en hebben we kennis gemaakt met onze gastgezin. Bente en ik sliepen beneden en Jorden en Mathijs sliepen in een huis achter ons. De gastouders waren echt super lieve mensen ze zorgde goed voor Bente toen ze ziek was, dit was super fijn aangezien ik en de jongens pas laat thuis kwamen van het project.
Het was in het begin zeer wennen bij Matigol. het is toch heel anders dan in Nederland. Als je een klas binnen komt dan zingen ze allemaal "Buenos Dias '' en dit doen ze dan met de hele klas en met veel vreugde, wat echt heel leuk is om te zien. Tijdens de sporten beginnen we met een spel die we gezamelijk doen, daarna word de groep verdeeld in tweeén. Er is een groep die altijd gaat basketballen en de andere gaat voetballen.
We kregen bij Matigol de opdracht om een week lang een Nederlandse spel te introduceren. Ik heb als spel pionnen roof bedacht. Het ging een beetje moiezaam.
Nog maar twee weken te gaan,...
Nog twee weken te gaan,...
Ondertussen zijn we al meer dan 2,5 maand in Guatemala. Ik heb het hier enorm naar me zin, met de kinderen, de cultuur, het team en de projecten. De eerste drie weken zat ik
in een gastgezin waar de vrouw steeds voor mij en mijn companion kookte, iedere ochtend, middag en avond. Het maakte niet uit hoe laat of vroeg we uit bed kwamen. Het stond iedere keer weer klaar.
Vanaf hier gingen we naar de projecten, eerst een info dag waarbij we de kinderen en de school voor het eerst te zien kregen. De week erna gingen we aan de slag met de kinderen. We hebben al die
tijd goed nagedacht over wat we wouden doneren aan de school, kinderen en het project. Een paar weken erna heb ik ervoor gezorgd dat we konden gaan zwemmen met een aantal kinderen, we hebben 8
kinderen meegenomen naar het zwembad waarvan het voor maarliefst 7 kinderen het de allereerste keer was dat ze zwommen. De kinderen vonden dit helemaal fantastisch. We hebben onder andere heel veel
hoolahoops gemaakt, 2 baskets voor de kleine kinderen die bij de normale baskets niet kunnen komen, prachtige nieuwe voetballen, basketballen, honkballen, keepers handschoenen en springtouwen
gekocht. De gezichten van de kinderen toen ze het zagen vergeet ik nooit weer. Ontzettend mooi.
Eerste afscheid al geweest.
Met nog minder dan een maand te gaan hebben we ons eerste afscheid al genomen. Namelijk de lezingen over de maya's en Guatemala zijn ten einde gekomen. Als dank hebben we bij het huis van Willy, de spreker/sjamaan/Maya priester, hutspot met gehaktballen gemaakt. Dit was leuk en Raksha heeft zelfs gehaktballen gemaakt op een authentiek Maya fornuis.
El tiempo vuela!
Hola, het is weer tijd voor een blog uit het prachtige Guatemala! Inmiddels zitten we hier al zes weken en zijn we dus al op de helft van ons Guatemala avontuur. Ondertussen hebben we al zo veel dingen gedaan op de verschillende projecten, zijn we al verhuisd van het gastgezin naar Kasa Kamelot, en hebben we al heel wat leuke uitstapjes gemaakt in onze vrije tijd.
Fundal:
Bij Fundal zijn we de afgelopen weken druk bezig geweest met de workshops voor de vrouwen. Zo hebben we al een kookworkshop gegeven, hebben we fotolijstjes gemaakt die verkocht kunnen worden in een lokaal cadeauwinkeltje en hebben we van flessen leuke, kleurrijke vaasjes gemaakt die ook verkocht kunnen worden. Heel leuk om te zien hoe enthousiast de vrouwen waren bij de workshops.
Bij Fundal zijn we ondertussen ook bezig met sportlessen voor de verschillende klasjes. Persoonlijk vind ik dit een hele uitdaging aangezien de kinderen een beperking (doof, blind, ect. of een combinatie ervan) hebben. Met sommige kinderen kun je dan ook iets meer dan met andere kinderen. Doordat we nu de kinderen steeds beter leren kennen word het wel wat gemakkelijker en leuker om ze les te geven.
Matigol:
Bij Matigol zijn we de afgelopen weken druk bezig geweest met de sportlessen, elke week verzint een iemand een nieuw spel uit onze groep. Zo heb ik al een spel ingebracht wat naar mij vernoemd is namelijk de Mimi-game. Super leuk! Afgelopen week heeft Lennard ‘Schipper, mag ik overvaren’ gedaan met de kinderen in het Spaans.
Ondertussen zijn we ook druk bezig met het geven van Engelse lessen voor de verschillende klassen. Soms best nog een hele opgave aangezien de kinderen sport leuker vinden dan Engelse lessen. Wat ik persoonlijk best begrijp.
Bij Matigol zijn Pyppo en Seis ook druk bezig met de voorbereidingen voor de ‘Olympics’ die er aan zitten te komen. Dat zal plaats vinden in de laatste week van ons Guatemala avontuur. De Olympics is een soort sportdag van scholen in de omgeving van Xela. De sporten die dan worden gespeeld zijn voetbal en basketbal. De school die wint gaat door naar een volgende ronde en zo kun je uiteindelijk heel ver komen. (Een beetje het zelfde idee dus al de schoolvoetbaltoernooien bij onsin Nederland). Heel leuk om te zien hoe fanatiek iedereen daar mee bezig is.
De afgelopen weken zijn Raksha en ik ook aan het schilderen geweest op de vrijdagen. We hebben een super leuke hinkelbaan geschilderd voor de jongste kinderen. Het resultaat is echt heel mooi geworden vind ik zelf.
Zoals ik eerder al genoemd heb zijn we twee weken geleden ook verhuisd van de gastgezinnen naar Kasa Kamelot, waar we allemaal ons eigen studiootje hebben en zelf kunnen koken. Heel anders maar ook wel heel lekker.
Ook hebben we de afgelopen tijd al wat leuke uitstapjes gemaakt naar Laguna Chicabal, uitzichtpunt Santiaguito, de grote markt in Chichicastenango en vandaag hebben we nog een chocoladeworkshop gedaan bij Al Natur. Was vooral heel lekker!
Kortom al een heleboel dingen beleefd tijdens deze fantastische tijd in Guatemala!
Adios en tot een volgende blog!
Groetjes Miranda
WELKOM BIJ FUNDAL: SPORTEN MET GEHANDICAPTE KINDEREN
FUNDAL
Fundal is opgericht door Alex en is dan ook vernoemd naar hem:FundaciónAlex. Alex kan niet horen, praten en lopen. Toen hij 4 jaar oud was, 21 jaar
geleden, werd hij door zijn zus achtergelaten in een openbare toiletruimte net buiten de stad. In Guatemala worden kinderen met een beperking niet geaccepteerd, het is een taboe. Omdat deze
kinderen wordt weggestopt, is er weinig kennis over behandelmethodes en gaan ouders uit onmacht over op onbegrijpelijke acties, zoals de zus van Alex.
Een schoonmaakster vond hem en nam hem mee naar een instelling waar zieke kinderen werden opgenomen. Echter, Alex was niet ziek. De verplegers in het speciale tehuis wisten daarom geen raad met hem en lieten hem aan zijn lot over. Totdat Helen, de eigenaresse van een meubelzaak die haar levensdoel nog niet had gevonden, op een dag langskwam. Zij overwoog pleegouder te worden en de verpleegsters presenteerden haar elk kind in het tehuis. Behalve Alex. Uit nieuwsgierigheid wilde ze toch graag de jongen zien die door de verpleegsters werd verborgen en waarover werd gefluisterd.
Alex voelde voor het eerst de koude vloer tegen zijn voeten. Hij was nog nooit zijn bedje uitgehaald. Uit blijdschap begon hij onophoudelijk te schaterlachen. Helen sloeg haar armen om hem heen en besloot op dat moment om zijn pleegmoeder te worden. Ze nam hem mee naar verschillende specialisten en adopteerde hem uiteindelijk.
Met veel moeite struinde ze het internet en het land af om instellingen te vinden voor doofstomme kinderen. Uiteindelijk belandde ze bij een instelling in Boston, waar ze leerde over behandelmethoden. Haar levensdoel was gevonden. Ze begon Alex zelf thuis te behandelen totdat er meer ouders van kinderen met een beperking bij haar aanklopte en na verloop van tijd ontstond Fundal, een educatief centrum waar de vaardighedenen talenten van kinderen met een beperking (doof en/of stom, blind, autistisch, gekluisterd aan een rolstoel) worden gestimuleerd en geaccepteerd. Er zijn inmiddels drie vestigingen van Fundal in Guatemala.
Doel van Fundal in Xela is om de nu 46 kinderen van 0 tot 13 jaar bij de gemeenschap te betrekken en hun creativiteit te stimuleren. Zo krijgen de kinderen onder andere fysio-, zwem- en muziektherapie, sportles om beweging te stimuleren, schilderles en les in gebarentaal.
MUCHO GUSTO!
Maandagochtend bij Fundal ervaren we hoe het is om doofstom te zijn. Het is niet niks om volledig op een ander te vertrouwen voor begeleiding. Geblinddoekt liet
ik me door Miranda rondleiden over het binnenterrein. Volledige overgave is best eng, zeker als je niets kunt zien of horen.
Om goed met de kinderen te communiceren, leren we ook gebarentaal. Ik leg een parcours van liggende hoepels, autobanden en fel oranje pionnen af met Biket, een jongen met een stofwisselingsziekte die daardoor ook overgewicht heeft. Daarom moet hij veel bewegen, al houdt hij niet van rennen. Hij doet er alles aan om maar niet te hoeven sporten: lachwekkend en zorgelijk tegelijkertijd.
De volgende ochtend ziet er heel anders uit. Al zittend op een blauwe mat zie ik hoe fysiotherapeuten in opleiding de kleine Rosalien behandelen. Haar ruggenwervel groeit scheef, ze kan niet lopen en praten en heeft een verstandelijke beperking. Goed om te zien hoe leuk de studenten voor de kinderen zijn en ze met zorg en liefde behandelen.
Even later bevind ik me op de binnenplaats. Ik klem een kleine, blauwe bal tussen de vingers van Paco die vastgekluisterd zit aan zijn rolstoel en soms spastische bewegingen maakt. Het is belangrijk om zijn spieren te blijven trainen en soepel te houden door verschillende bewegingen te oefenen. Ik probeer hem zelfstandig zijn arm op te laten tillen en de bal te laten gooien. Hij praat niet, maar kan me gelukkig wel horen. “Atrás, Paco. Atrás y adelante. Tira la pelota!” Naar achter en naar voren. Gooi de bal! Hoe enthousiaster ik word, hoe beter hij gaat gooien. Muy bien, Paco.
Daarna gaan we naar de snoezelruimte. Het licht gaat uit en in het midden staat een glazen bol waarin lichtflitsen ontstaan door aanraking. Dit is om het visuele zintuig van de kinderen te stimuleren. Anita, een meisje met een verstandelijke beperking, zit naast me en lijkt gefascineerd door het effect van haar vingers op de glazen bol. Daarna krijgt Linda de bol. Anita legt haar kleine, warme handje op de mijne en zo blijven we zitten tot het licht aangaat. Plotseling begint Linda, die het syndroom van Down heeft, te huilen. Ik leer dat dit haar manier is om te communiceren. Haar ouders hebben haar nooit geleerd om contact te maken, dus het is al heel wat dat ze nu een manier en het lef heeft gevonden om dat toch te doen. Het werkt, want door enkele vragen te stellen komen we erachter dat ze naar het toilet moet.
We lopen naar vier grote, rechthoekige bakken. In elke bak ligt een ander middel om hettastzintuig mee te stimuleren: zonnebloempitten, rijst, bonen en plastic ballen. Ik til Anita in de bak met zonnebloempitten en haar handjes grijpen en strooien de pitten rond. De slimme meid weet ook meteen, door te luisteren naar het geluid van de vallende pitjes, in welke bak ze zit. Anita herhaalt ondertussen mijn woorden en geluiden, waardoor ik weet dat ze het naar haar zin heeft. Fijn.
GEEF EEN LACH
Fundal wordt gefinancierd door donaties van enkele organisaties. Daarnaast komt er geld binnen via ‘foster parents’ die geld sturen. Sinds
kort is de geldstroom vanuit de EU stopgezet. “En de overheid dan?”, vraag ik. Het blijkt dat de overheid wel de reguliere, publieke scholen financiert, maar scholen c.q. educatieve centra voor
mensen met een beperking zoals Fundal links laat liggen. Ik krijg een knoop in m’n maag. Hoe kan een overheid een deel van haar bevolking negeren?
Ik verneem dat er sprake is van corruptie en dat verkiezingen ook niet even soepel lopen. Verkiesbare personen zijn verplicht hun campagne zelf te financieren, maar vaak hebben de personen met een goed hart die echt het verschil willen maken hier weinig middelen voor. In tegenstelling tot de rijke politici die veel beloven, maar weinig waarmaken en dollartekens in de ogen hebben waardoor organisatie als Fundal geen kans maken op steun. De knoop in mijn maag trekt steeds steviger aan en het gevoel van machteloosheid bekruipt me. Hoe kunnen we dit veranderen?
Ondertussen prijkt nog steeds de zin ‘Tu apoyo nos hace sonreir’ boven het logo van Fundal. Vrij vertaald: door jullie hulp kunnen wij lachen. We zien niet, we horen niet, maar we voelen en leren
wel. Daarom bestaat het logo van Fundal uit een gezichtje zonder ogen, zonder oren, maar mét een lach. Kippenvel.
Raksha
We zijn in Guatemala en hebben het super!!
Ola! Hier issie dan... verhaal nummero uno, deze week geschreven door Chris!
Nadat ik in Nederland afscheid had genomen van alle lieve mensen om mij heen kon het avontuur in Midden Amerika beginnen. Op Schiphol leek het er alleen even op dat het avontuur iets later zou
beginnen aangezien de vlucht was overboekt. Kortom; geen stoelen. Na een aantal spannend uurtjes werden onze namen omgeroepen want er was plek in het vliegtuig! Uiteindelijk een fijn plekke met 10
centimeter extra beenruimte en gehaktballen, rode kool en ijs aan boord!
De reis, zonder te slapen, was pittig; vliegen naar Panama, vliegen naar Guatemala en 's avonds laat via het enge Guatemala city naar de mooie stad Antigua waar een bed voor ons klaar stond. Helaas
ook daar geen oog dicht gedaan maar overdag wel genoten van een mooie stadswandeling en dus de eerste Guatamalteekse indrukken opgedaan. Vanuit Antigua zijn wij met een busje naar Quetzaltenango
(Xela) gereden. Een avontuurlijke rit met 100000 bochten waarbij mijn reispilletjes goed hun werk deden. Het voelde een beetje onwerkelijk, misschien door de reispilletjes? Nee, Guatemala is
betoverend mooi. Ik genoot van het uitzicht, rennende kinderen langs de wegen en takken die dienden als pion om een stuk weg mee te blokkeren. We werden ingehaald door Chickenbussen waarbij er
soms, al rijdend, iemand aan het dak hing om bagage vast te binden.
In Xela heb ik kennisgemaakt met lieve, kleine Antonietta; mijn 'moeder' in het gastgezin. Zij woont hier samen met haar zoon Gabriel en regelmatig komt kleinzoon Anthony op bezoek. Gabriel heeft
tijdelijk zijn kamer opgeofferd zodat Miranda en ik allebei een eigen kamer hebben, hij deelt nu een kamer met zijn moeder. Het huisje is fijn en ik heb een eigen kamertje met een houten wand die
creatief in elkaar is gezet. Je begrijpt; hier moet ik dus niet tegenaan lopen voordat de wand verdwenen is. Het Guatamalteekse eten is tot nu toe ook lekker, Antonietta kookt erg divers en keer op
keer kan ik zeggen 'esta rico'. Het huisje grenst aan 2 andere huisjes met een gedeelde patio, een gezellige bende dus!
De stad Xela is relaxt en leer ik steeds beter kennen. Het is gezellig, heeft een mooi park met een prachtige kathedraal, markten, shops, winkelcentrums, fastfoodtentjes, cafés en Spaanse
taalscholen. Er heerst een prettige sfeer en de mensen zijn vriendelijk. Ik heb een fijn gevoel als ik door de stad loop en geef zelfs in het Spaans antwoord wanneer toeristen mij iets in het
Engels vragen. Mijn Spaans wordt ook met de dag beter. Na 5 dagen 5 uur per dag 1 op 1 les te hebben gehad ken ik inmiddels een hoop woorden en kan ik al echt wat gesprekjes voeren. Al blijft het
formuleren van de juiste zinnen wel 'dificil'. Ik wil de aankomende tijd verder gaan met het volgen van Spaanse lessen zodat ik straks nog beter kan communiceren met de kinderen van de
projecten.
Afgelopen vrijdag hebben wij een bezoek gebracht aan het project Matigol. Het project Matigol speelt zich af op een groot terrein waar 200 kinderen wonen en naar school gaan. Ongeveer 18 kinderen
zijn wees, de andere kinderen wonen hier omdat hun ouders (vanwege verslavingen of bijvoorbeeld armoede) niet goed voor hun kunnen zorgen. De kinderen zagen er verzorgd uit, de school bestond uit
verschillende klaslokalen en de woonruimtes waren schoon. De sportvelden zijn groot en liggen vol in de zon. De kinderen waren alles behalve verlegen, ze kwamen snel op ons afgestormd en
applaudisseerden in de klaslokalen omdat ze erg blij zijn dat wij hun les gaan geven. Het was mooi om te zien dat de faciliteiten goed in orde zijn en er goed voor de kinderen wordt gezorgd. De
kinderen hebben helaas een hoop verschrikkelijke dingen mee gemaakt en ik vind het nog steeds moeilijk om te beseffen dat er in de wereld heel veel kinderen zijn die in zeer slechte omstandigheden
moeten leven. Echter ben ik blij dat deze Guatamalteekse kinderen het 'geluk' hebben dat anderen zich over hun bekommeren en zij zichzelf kunnen ontwikkelen op sport- en educatief gebied! De
Chickenbus zal ons 3 dagen in de week naar Matigol brengen. Aan de weg zwaai je naar de chauffeur, je stapt in en voor 20 cent zit je een half uur in de bus. Een ware attractie al kan ik mijn
knieën niet kwijt; de gemiddelde Guatamalteek is tenslotte wat kleiner dan ik met mijn 1 meter 81 :)
Vandaag heb ik kennis mogen maken met het project Fundal. Dit project is ongeveer 21 jaar geleden ontstaan nadat een jongetje genaamd Alex (doof en blind) door zijn zus werd achtergelaten in een
doos in de wc omdat zij niet wist hoe ze met haar broertje om moest gaan. Uiteindelijk is hij in een tehuis terechtgekomen waar hij is geadopteerd door Helen, oprichtster van de organisatie Fundal.
In Xela komen wekelijks 46 kinderen naar het educatieve centrum voor fysiotherapie, creatieve lessen en sportlessen. Meerendeel van de kinderen zijn doof en/of blind, een enkeling heeft het
syndroom van Down, autisme en/of ADHD. De moeders komen in de ochtenden mee en zouden ook graag dingen van ons willen leren die zij in de praktijk kunnen brengen. Bijvoorbeeld het maken van
bepaalde producten die zij kunnen verkopen of het krijgen van voorlichting zodat hun kennis wordt vergroot. Ik was weer blij om te zien dat ook dit project er goed ontwikkeld uitziet; verschillende
lokalen, redelijk goede rolstoelen en divers materiaal. Fundal krijgt helaas geen steun van de overheid (wat ik een trieste zaak vind) en moet het dus hebben van donaties. Elk jaar is het dus
afwachten wat er binnen komt en hoe ze hun geld het beste kunnen besteden. Het logo van Fundal bestaat uit een geel hoofd zonder ogen en oren maar met een lach. Op stickers is dit ook te zien met
de tekst 'jullie hulp maakt ons aan het lachen'.
De projecten zijn erg verschillend. De kinderen bij Matigol komen op ons afgestormd en kunnen zelf aangeven wat zij willen en/of kunnen. Bij Fundal zullen wij blinde kinderen letterlijk aan de hand
mee moeten nemen en zullen zij het vertrouwen aan ons moeten geven. Gebarenlessen zullen ons helpen om beter te kunnen communiceren met de dove kinderen.
Ik kan niet wachten om aan de slag te gaan binnen de projecten, ik ben onwijs enthousiast en hoop dat ik een grote bijdrage kan leveren. Ik ben benieuwd hoe de kinderen functioneren en hoop dat ik,
in een relatief korte tijd, veel vrolijke gezichten ga zien. In het park zag ik vandaag een moeder die sinaasappels verkocht samen met haar 2 kinderen die echt nog heel jong waren. De kinderen
waren hartstikke vuil en de omstandigheden waarin zij leven zullen allesbehalve goed zijn. Toch waren de kinderen vrolijk, waarschijnlijk omdat ze niet anders gewend zijn en dus tevreden zijn met
'niets'. Ik merk dat ook aan Anthony (4 jaar) in het gastgezin. Nauwelijks speelgoed maar hartstikke happy en fantastisch goed in staat om zichzelf te vermaken met 6 kleine poppetjes.
Natuurlijk probeer ik in Guatemala een beetje in shape te blijven. Ik heb een leuk hardlooprondje gevonden waarbij ik kabels ontwijk, de hoge trottoirs op en af spring en heuveltjes de baas ben!
Een bezoekje aan Fuentes Georginas zorgde ervoor dat ik even helemaal zen was. Een waterbron in de bergen met heeeel warm water en heel veel groen eromheen. Prachtig, al was de rit er naartoe
misschien nog mooier. De stad uitrijden en al snel oog in oog staan met bergen, beekjes, bruggen en hard werkende mensen op het land. Maximaal genieten van iets kleins; het uitzicht. Het uitzicht
tijdens een avondje stappen in Xela was ook bijzonder. Guatamalteken die heel wild dansen waardoor ik nog net geen blauwe plekken op heb gelopen van al het geduw (lees; dans) om me heen. Voor hun
was ik blijkbaar ook bijzonder aangezien er regelmatig naar mij werd gewezen... waarschijnlijk omdat ik boven iedereen uitsteek of natuurlijk omdat mijn dansmoves nogal minimaal zijn ;)
De volgende keer zal Raksha, Miranda of Lennard verslag doen dus hou de site in de gaten :)
Groetjes, Chris
Het aftellen is begonnen!
Hoi allemaal,
om maar meteen met de deur in huis te vallen...
1 februari is het dan eindelijk zover; wij gaan naar Guatemala!
3 maanden lang gaan wij ons uiterste best doen om een fantastische bijdrage te leven aan de lopende projecten.
Wij hopen dat wij de kinderen een hoop kunnen leren, veel lachende gezichtjes gaan zien en kunnen 'sparren' met de lokale medewerkers zodat we van elkaar kunnen gaan leren.
Nog even gaan wij genieten van Nederland, ons werk of studie & alle lieve mensen om ons heen. Daarna gaan wij mij z'n 4'en een prachtig avontuur aan en komen we na 3 maanden met geweldige
ervaringen veilig terug naar Nederland.
Hieronder kunnen jullie alvast even kennis met ons maken;
Raksha
Hola!
Het is bijna zover.
Ik murmer zacht Spaanse bijvoeglijk naamwoorden om te oefenen vanachter mijn dikke, gebreide sjaal terwijl ik over de Amsterdamse grachten fiets. Nog ruim een maand en dan bevinden we ons in
Guatemala tussen andere gebouwen, andere gebruiken, andere levens. Ik heb al vaker vrijwilligerswerk gedaan, ook in het buitenland, maar nooit zo lang en zo ver weg. Ik kan niet wachten om samen
met Chris, Miranda en Lennard overdonderd te worden door de schoonheid en tragiek van al dat we tegen het lijf gaan lopen tijdens het opzetten van educatie- en sportprojecten.Mijn verwachting?
Blijdschap, plezier, teleurstelling, onmacht, verliefdheid en verdriet. Kortom, een rollercoaster van emoties. Maar voornamelijk een ervaring om nooit te vergeten. Vamos!
Miranda
Mijn naam is Miranda Popken ik ben 22 jaar oud en ik woon in Exloërveen. Op dit moment zit ik in het laatste jaar van de opleiding persoonlijk begeleider gehandicaptenzorg. In mijn vrije tijd voetbal ik bij een damesteam, en ben ik aangesloten bij een hardloopclubje in de buurt. Ook geef ik bij de winterdag schaatstraining aan kinderen. Iets wat ik altijd met veel plezier doe.
Een droom van mij is altijd geweest om ooit eens een tijdje vrijwilligerswerk in het buitenland te gaan doen. En 1 februari is het al zo ver. Het lijkt me een enorme uitdaging om mee te helpen
bij de projecten MatiGol en Fundal. Ik heb er heel veel zin in en hoop samen met Chris, Lennard en Raksha er een super tijd van te maken in Guatemala.
Chris
Hoi allemaal. Mijn naam is Chris de Keijzer en ik ben een jongedame van 27 jaar oud. Ik woon in Nijmegen met mijn vriend Daan.
Ik ben sportief want ik voetbal al heel wat jaartjes en loop daarnaast ook graag hard.
Ik heb 2 verschillende sportstudies afgerond (het CIOS te Arnhem & Sport, Gezondheid en Management te Nijmegen) en ben nu al een aantal jaartjes werkzaam in een gesloten
woon/werkvoorziening waar jong volwassenen wonen met een licht verstandelijke beperking en ernstige gedragsproblemen. Ik begeleid hen voornamelijk op het gebied van werk & doe mijn uiterste
best om hen op een fijne manier deel te laten nemen aan onze maatschappij.
Na verschillende avonturen (allen in het teken van stage/vrijwilligerswerk) in Curacao, Rwanda, Cambodja en Vietnam ben ik opnieuw erg enthousiast en dankbaar om in het buitenland aan de slag
te gaan. Ik vind het erg bijzonder dat ik mezelf weer kan inzetten voor kinderen die helaas niet dezelfde kansen krijgen als ik in mijn leven heb gehad. Ik hoop dat ik de kids in 3 maanden tijd een
hoop kan leren op sportief, sociaal en educatief gebied. Ook hoop ik dat ik veel plezier met hun kan maken zodat ze de vervelende dingen om hun heen even kunnen vergeten! Ik heb onwijs veel zin in
dit avontuur en ben ervan overtuigd dat het 3 geweldige maanden gaan worden!
En als laatste... de enige heer in dit gezellige gezelschap:
Lennard
Mijn naam is Lennard Hup en ik ben geboren in Meppel, een klein stadje in Nederland. Ik ben 24 jaar en ik hou van sporten. Ik heb zoal gevoetbald en gebasketbald en hou me nu vooral bezig met
fitness. Ik vind alle sport leuk zolang er uitdaging in zit en ik me fanatiek kan uitleven.
Ook ga ik naar school, ik studeer maatschappelijk werk in Zwolle. Ik zit in mijn tweede jaar en heb nog zeker twee jaar te gaan. Ik vind het heel belangrijk om iets te doen wat je leuk vind en ik
denk dat dit een van de belangrijkste dingen is om er het maximale uit te halen.
Ik heb heel erg veel zin in de uitdaging die mij te wachten staat en kijk er erg naar uit. Ik hoop dat het een leuke en leerzame ervaring is.
Wij zijn er klaar voor, hebben er stuk voor stuk gigantisch veel zin in en zouden het superleuk vinden als jullie ons op afstand gaan volgen.
Het volgende verhaal zal vanuit Guatemala geplaatst worden, houdt de site dus goed in de gaten!
ADIOS!
Door Benjamin (Koen)
Nu eens een verhaal van mij. We maken en hoop mee en de tijd vliegt. Bij fundal is het altijd een verassing wat we gaan doen want soms zijn er kinderen maar soms alleen maar stagiaires en die
zijn best lui. Deze week hebben we een sportdag voor de kinderen en hun familie georganiseerd op de sportschool van Xela, dat was wel vet. Toen we aankwamen bleek de atletiekbaan die we mochten
gebruiken al bezet, dus hebben we een grasveld ingepikt waar niet veel mensen waren. De meeste kinderen vonden de spelletjes erg leuk ook al konden ze niet zoveel. Op het laatst renden we samen
een rondje om de atletiekbaan en kreeg iedereen een diploma en ze waren vet trots.
Bij MatiGol vind ik het supervet. Ik begeleid de sportlessen en kan de hele dag met de kinderen spelen. Als ik boven op de berg aankom komen de kinderen me roepend tegemoet. Hier heet ik
Benjamin, dat zal wel weer wennen worden als ik over drie weken terug ben in Nederland. Vorige week heb ik met Anniek de voetbaltafel gerepareerd. Een voetbalpoppetje miste zijn benen en na een
uur klooien, vloeken en schelden gingen we naar de timmerman en lukte het om er een houtje onder te slaan. We hebben geen normale balletjes maar de kinderen vinden het ook leuk met
pingpongballetjes en na de pauze zijn ze er niet meer weg te slaan.
In het weekend ging ik naar Huehuetenango, naar de familie van Roberto. Zaterdag ging ik met Anniek naar de begraafplaats en dat was bijzonder om te zien. Er zijn geen grafstenen maar er worden
huisjes gebouwd waar mensen in worden gelegd en de rijkere mensen hebben een familiegraf. In de avond was er een feest en heb ik de hele tijd met de neefjes en nichtjes van Roberto gespeeld.
Tijdens het eten kregen wij een enorm vol bord en de anderen kregen allemaal een klein plastic schaaltje. We zaten op retegammele stoeltjes en toen ik even anders wilde gaan zitten zakte ik er
doorheen en lag ik op de grond en het ergste was nog dat ik daarna precies zon zelfde stoeltje kreeg, waar ik dus niet meer vol op durfde te zitten. En aan het einde van de avond had ik vet
kramp. Zondag ging ik met Anniek nog de Mayatempels bezoeken. Het was eigenlijk best duur maar de buschaufeur had ons een paadje opgestuurd dat eindigde in the middle of nowhere waar een
kneiteroud boertje ons de weg wees naar de ruïnes. We kwamen ergens achteraf bij de ruïnes uit, voorbij de kassa, en hadden vet lol omdat we de Guatemalteken eens konden terugpakken want we zijn
hier supervaak geboord, vooral op de markt in Chichicastenango. De ruïnes waren tof en er was toevallig ook nog een mayaceremonie waar we naar konden kijken. Zondagavond moesten we weer terug en
de bus waar we in moesten was verschrikkelijk. We zaten als beesten op elkaar gepropt, ik stond in het gangpad en stond met mijn achterste zo'n beetje in het gezicht van een chagrijnig vrouwtje.
We moesten dik twee uur reizen en om dit vol te houden gingen we allemaal flauwe grappen maken en in het Nederlands lachen om de chagrijnige mensen om ons heen.
Nu hebben we nog maar een week vrijwilligerswerk en zijn we bezig met het voorbereiden van het eindfeest bij MatiGol. Daarna gaan we nog een week reizen en dan is het tijd om terug te gaan naar
Nederland. Ik maak hier heel gave dingen mee maar mis mijn vrienden en familie ook wel erg dus heb er wel vrede mee om terug naar huis te gaan.
